Rozdział 55 "Pozory normalności"

~~~~

Skończyłam posiłek i od razu umyłam po sobie naczynia. Cisza wszędzie, więc raczej na nikogo nie wpadnę. Podeszłam jeszcze do lodówki i przejrzałam wywieszone na karteczki z grupy "Zapamiętaj". Dla mnie były tylko dwie. Dawkowanie nic niedających leków i kolorowe "Keep Smile", przyczepione przez Lucasa. Pokręciłam głową i natychmiast poczułam niezbyt mocny, aczkolwiek denerwujący ból głowy, jakby ktoś przez potylicę próbował mi się dostać do mózgu za pomocą piły tarczowej.

Co tam u ciebie koleżanko? Słyszę, że nie najlepiej.

Przecież ja nic nie mówię. To co masz niby słyszeć?
Dowiesz się za trzy...

Na górze ktoś głośno trzasnął drzwiami.

Dwie...

Jakieś zaniepokojone głosy, których nie mogłam rozdzielić, zaczęły schodzić po schodach.

Jedną...

-Raven, co się dzieje? Coś się stało?- Usłyszałam za sobą niespokojny głos Lucasa, a sekundę później poczułam lekki nacisk rąk na moich ramionach.

-Wszystko okej, nic mi nie jest- Mruknęłam, wlepiając wzrok w podłogę. Dopiero  dzięki temu dotarło do mnie, że siedzę na podłodze, między swoimi stopami.
No żesz, znowu. Czyjaś gładka i delikatna dłoń odgarnęła mi włosy za prawe ucho, po czym zobaczyłam przed sobą zmarszczoną w wyrazie konsternacji twarz Rozalii.
-To dlaczego krzyczałaś?-  Spytała białowłosa- Przestraszyłaś się czegoś?
-Nie krzyczałam- Zaprzeczyłam gwałtownie, szybko unosząc głowę do pionu, na co dziewczyna odskoczyła ode mnie kilka centymetrów.
-Krzyczałaś. Dlatego zeszliśmy- Westchnął nadal stojący za mną kuzyn- Dobra, nieważne. Przyjdziesz do nas pograć?
Prychnęłam, jak strzelający focha kot.
-Jeszcze nie upadłam tak nisko, żeby grać w coś, w czym nie ma nawet grama fabuły. Aczkolwiek przyjdę jak najbardziej. Muszę z wami pogadać. Jest niemal idealny skład.
-Jesteś dziś podejrzanie rozmowna, więc zapraszam serdecznie- Zaśmiał się chłopak, po czym pieszczotliwie zmierzwił mi włosy i pomógł wstać z zimnej podłogi.
W trójkę udaliśmy się na górę, do pokoju Luke'a, w którym natychmiast zajęli swoje poprzednie miejsca, natomiast ja usiadłam na biurku, obok Rozalii. W czasie, gdy przyjaciele grali niezwykle zażarty mecz, białowłosa streszczała mi wszystko co działo w szkole, a wcześniej mi tego jeszcze nie powiedziała, więc również miałyśmy zajęcie.
-Kim twierdzi, że to niezdrowe tak mało się ruszać, ale przy twojej szkieletowatości, jakikolwiek sport mógłby skutkować połamaniem się, lub przynajmniej problemami z kośćmi. Chyba, że ja bym cię trochę przytuczyła, jak Baba Jaga chciała przytuczyć Hansel'a i Gretel, a Kim ułożyłaby dla ciebie specjalnie dopasowany harmonogram ćwiczeń, takich lekkich, na przykład bieganie, brzuszki, jakieś proste ogółem. Żebyś nabrała trochę siły i wytrzymałości. Nie obraź się, ale jesteś taki chucherkiem, że nawet ja mogłabym cię powalić, a musiałabym oczywiście uważać na paznokcie, żeby się nie połamały i na makijaż, żeby na niczym nie został.
Ta dziewczyna nie przestawała nawet na moment. Nie wiem, w których momentach oddychała, o ile w ogóle to robiła. Ale muszę przyznać, że bardzo szybko się pozbierała. Przynajmniej zewnętrznie i na tyle, by sprawiać pozory normalności.
-Poza tym, za tydzień, w sobotę dwudziestego dziewiątego, są urodziny Mel. Robi z tej okazji piżama party i oczywiście na nie idziemy. Obie musimy się trochę rozerwać, nie sądzisz? Nieważne, i tak pójdziemy. Będzie trzeba wybrać się po jakiś prezent, ale to jeszcze jest czas na namysły. Hmmm, może w środę zaraz po lekcjach? Mamy tylko sześć, więc będzie można posiedzieć dłużej, to się wybierzemy też do kawiarni. Le Douceur. Uwielbiam ich karmelowe Latte. Jest po prostu bezbłędne. Właśnie! Zapomniałabym ci podziękować za te korki. Dzięki tobie dostałam najwyższą ocenę z tego egzaminu z algebry, co oznacza, że już nie jestem zagrożona. Nasza kochana pani profesor była w ogromnym szoku, że ktoś taki jak ja, mógł bezbłędnie wykonać wszystkie zadania. Chyba widziałaś jej minę, co? Nieważne. Uszyję ci coś ładnego. Co powiesz na... o! Mam genialny pomysł. Szmaragdowa sukienka z czarnymi falbanami, tak! To będzie dopiero bezbłędne. Parfait!  Już wiem, gdzie będziesz mogła to założyć! Powinnam się z tym szybko uwinąć- Ciągle trajkotała jak nakręcona katarynka.
Po jakiejś godzinie chłopaki zmęczyli się grą i nieustannymi krzykami, więc po meczu, który wygrał mój kuzyn wraz z czerwonowłosym,  przełączyli na jakiś kanał z muzyką elektroniczną.
-Mam dla was dwie wiadomości, dobrą i złą- Powiedziałam nieco głośniej niż zwykle, gdy Rozalia na sekundę zamiast mówić, zajęła się paznokciem, który podejrzewała o złamany- Którą chcecie poznać najpierw?
Wszyscy spojrzeli na mnie jednocześnie, w każdym mieszały się inne emocje i uczucia. W Lucasie radość i zdziwienie, w Arminie złość i ciekawość, w Izaaku zrezygnowanie i zaintrygowanie, natomiast w Kastielu względna obojętność i duma.
-Tradycyjnie zacznij od dobrej- Prychnął ten ostatni.
Przewróciłam oczami i zeskoczyłam na dywan, po czym oparłam się o biurko.
-Dobra jest taka, że rozmawiałam wczoraj z dyrektorką i da wam ona spokój, dopóki nie będziecie "rozrabiać', jak to ujęła. Stwierdziła też, że i tak ma was już dość u siebie co tydzień.
Chłopaki przybili sobie piątki, a Kastiel nawet mruknął: "Fajnie znać kogoś, kogo nauczyciele lubią mimo, że ten wcale się przed nimi nie płaszczy."
-To zajebiście, znudziło mi się ciągle chodzić do tej landryny. Nawet zabrała stamtąd tego szczurowatego psa, więc nie miałem czym się bawić- Parsknął już w nieco lepszym humorze Armin- Za każdym razem jak wyjmowałem konsole, zaczynała szczekać, że to niegrzeczne.
-Za to ta zła zniszczy wam humory do reszty- Mruknęłam.
-Nie gadaj, nie może być aż tak źle, co?- Zaśmiał się Izaak.
Uniosłam brwi i prawy kącik ust, po czym znów wróciłam do miny pokerzysty.
-Przekonajmy się, czy będziecie się nadal cieszyć, czy jednak zapragniecie kogoś poćwiartować. Otóż pewna ciemnowłosa i pięknooka panna wraca do Flame Falls, a imię jej...- Specjalnie jeszcze przeciągałam, by jak najdłużej trzymać ich w niepewności. Po kilku sekundach jednak, zaprzestałam męczarni i niemal z radością prawie krzyknęłam- Debra!

~~~

Większość z was się domyśliła, jednak reszta nie była tego pewna, czego w ogóle gratuluję, bo podsuwałam dość sporo wskazówek odnośnie tego co planuję. Często jednak, by wiedzieć o co chodzi, trzeba czytać między wierszami, lub przynajmniej ze zrozumieniem, bo również często są wskazówki, co wydarzy się na jakiś czas:)