Rozdział 54 "Zamroczony"

~~~

Gdy kolejna wiązanka dobiegła końca, pchnęłam furtkę do ogrodu i stanęłam kilka metrów od bruneta. Spojrzał na mnie w ten sam sposób, w jaki patrzył parę godzin temu na swojego brata. Jak zbity szczeniak, czekający na naganę.
-Tak, wiem. To było zajebiście głupie. Też będziesz mi prawić kazania?- Mruknął, uderzając pięścią w worek.
-Przyszłam tu głównie po informacje, a kazanie to tak przy okazji- Warknęłam, mierząc go wzrokiem.
-A to ci nowość. Słucham, ale od razu mówię, że nic o niej nie wiem- Parsknął.
O to już się nie martw, bo o tym czy coś o niej wiesz, czy nie, to zadecyduję ja.
-Jak wyglądała, w co była ubrana?- Wypaliłam, podchodząc do ściany budynku i opierając się o nią.
Opuścił powieki i się zamyślił. Po sekundzie jego twarz wykrzywił niezbyt przyjemny grymas jak u kogoś, kto wspomina nieszczęśliwy w skutkach wypadek. Przeczesał palcami włosy i ciężko westchnął.
-Miała długie i ciemne włosy, chyba brązowe. Ogólnie była blada, jakby dużo czasu spędziła zdala od jakiegokolwiek słońca. Gorset, jakiś jasny, biały? Bardzo krótki. Mało zasłaniał. I krótka spódnica. Ołówkowa, z jedna falbaną u góry. Więcej nie pamiętam.

Dzyń dzyń dzyń!
-Ile wypiłeś?

Mruknął jedno niecenzuralne słowo i znów uderzył worek pięścią.

-Nie wiem. Kilkanaście szotów i piwo. Gdzie w sumie tylko za piwo zapłaciłem. Chyba zapłaciłem. Barman mówił, że "jakaś laska opłaciła dla mnie z góry tacę szotów". Byłem już tak... zamroczony, że nawet nie zwracałem uwagi, jak dziwne to było.

Nowa taktyka? Ciekawe, u kogo się uczyła? Niemożliwe, żeby sama na to wpadła.
Ogarnij się. Przyszłaś po informacje, a nie obrażać jakąś laskę we własnych myślach.
-Ostatnie pytanie, które już pewnie słyszałeś. Gdzie i kiedy?
-Miesiąc temu. Byłem po nową kolekcję w Salem i tak przejazdem wpadłem do jakiegoś pubu.
Przystawiłam prawa dłoń do ust i zaczęłam przygryzać knykieć. Jest niedaleko. Czyli historia zamierza zatoczyć koło. Tym razem mnie nie ominie.
Wzięłam głębszy oddech i znów zaczęłam mówić.
-Kazanie będzie krótkie, bo mi się spieszy, więc słuchaj uważnie i bierz to sobie do serca. Skrzywdziłeś Rozalię i mam nadzieję, że zdajesz sobie z tego sprawę, bo ona ci tego nie wybaczy. A nawet jeśli, to niezbyt szybko i będziesz musiał się naprawdę mocno postarać. Skończyłam.
Kiwnęłam głową na pożegnanie i opuściłam posesję braci Hattfield'ów.
Zabawę czas zacząć.Salem jest około pięćdziesięciu mil stąd, jadąc mija się co najmniej piętnaście większych miast i dwadzieścia mniejszych. Żeby prowadzić przynajmniej w miarę ustabilizowane życie, w jednym miejscu trzeba zostać kilka dni. Jeśli zamierza przywrócić sobie opaleniznę, bo właśnie z nią była tu po raz ostatni, musi pojechać nad wybrzeże. Plus sam pobyt. Więc przed marcem się tu nie pojawi.
W czasie tych rozmyślań zdążyłam dojść pod dom. Stały pod nim cztery motocykle.Rozpoznałam tylko zielone Kawasaki Ninja Isaaca i czarne Suzuki GSX-R Lucasa. Dwie pozostałe maszyny były mi nieznane, choć czerwono-biała Yamaha wydawała się dziwnie znajoma.
Wbiegłam po schodkach i weszłam do domu. Przez pierwsze trzy sekundy było cicho, jednak dopiero stając na pierwszym stopniu prowadzącym na piętro dobiegły mnie nieludzkie krzyki. Rozróżniłam pięć głosów, w tym jeden z pewnością należący do dziewczyny. W żadnym z nich nie było słychać śmiechu. Tym bardziej przyspieszyłam i w mgnieniu oka dotarłam do pokoju kuzyna. Drzwi  były otwarte, toteż od razu zobaczyłam źródło niesamowitego hałasu. Siedział na swoim łóżku razem z Kastielem i Arminem. Wszyscy trzymali pady i wlepiali wzrok z ekran na ścianie. Isaac stał metr dalej i opierał się o parapet, natomiast na biurku półleżała Rozalia. Rodzeństwo również było pochłonięte grą. Po chwili dopiero rozpoznałam, że grali w Fifę 15. Wszystkie części tej serii są niemal identyczne.
Przetarłam twarz dłonią i oparłam biodrem o framugę. O upadli i wszyscy ścięci. Jak dzieci, normalnie jak dzieci. Co sekundę wykrzykiwali na zmianę: "Podaj!", "Co ty odwalasz?!", "Strzelaj!". I tak w kółko.
Nie chcąc przerywać dobrej zabawy odwróciłam się, po czym przeszłam te kilka kroków do mojego pokoju. Zamknęłam za sobą drzwi i usiadłam przy biurku. Mam na jutro do napisania opowiadanie z angielskiego, co najmniej dziesięć zadań z algebry, po trzy arkusze z chemii i biologii, a do tego referat z historii sztuki. Nie ma co. Reszta dnia zapowiada mi się naprawdę ciekawie. Na pierwszy ogień najlżejsze, więc natychmiast uruchomiłam Worda i zaczęłam pisać opowiadanie. Słowa same spływały mi przez palce na klawiaturę i nawet wrzaski dobiegające do moich uszu nie mogły zakłócić stanu, w jakim się obecnie znajdowałam. Nim się obejrzałam, skończyłam już wszystko, a do siódmej zostało jeszcze pół godziny. Czując w końcu lekki głód zeszłam do kuchni i zajęłam się przygotowaniem małej kolacji. Postawiłam na wafle kukurydziane, jogurt truskawkowy z musli i sok pomarańczowy. Eksplozja barw i esencji. Zarówno ciocia jak i Lucas ciągle zastanawiają się, jak ja mogę tak mieszać różne smaki. Ja za to się zastanawiam, jak oni mogą patrzeć, ale nie widzieć prawdy.