Rozdział 50 "Omega"

Witam! Rozdział 50! Już w połowie do setki! Muszę przyznać, że z tego rozdziału jestem wyjątkowo naprawdę dumna. Dziękuję wszystkim, którzy ze mną wytrzymali. Nie przedłużając. Zapraszam do czytania!

~~~

Do rozpoczęcia pierwszej lekcji zostało jeszcze około półtorej godziny. Oparta o ścianę zamknęłam oczy. Miałam płonną nadzieję, że nikt w tym czasie nie zakłóci mi ciszy. Chciałam dojść do siebie po spotkaniu z mamą Kentina. W sumie nie zmieniła się prawie wcale od trzech miesięcy. Po prostu regularnie wypierałam z pamięci wszystkich, którzy kiedykolwiek coś dla mnie znaczyli, zaczynając od najbliższych do dalszych stosunków, które nas łączyły. Tylko wspomnienia jednej osoby nie mogłam wyrzucić mimo ogromnych chęci. Była dla mnie zbyt ważna, by było to tak proste jak z resztą. O Emily nawet nie próbowałam zapomnieć, bo nawiedzała mnie prawie codziennie, na nowo otwierając zaschnięte rany w moim umyśle.

Oj przestań, wiesz, że chcę być zawsze przy Tobie mimo wszytko, skarbie.

Odezwała się mojej głowie nieproszona. Po raz kolejny.

Rany po Elaine już niemal uleczyłam. Myślałam już o niej jak o zwykłej, nieznanej mi dziewczynie o której przeczytałam w gazecie, że przedawkowała. Była tylko omegą.

 Taką jak ja teraz.

Chcesz żyć normalnie? Stwarzaj pozory normalności. Dadzą Ci spokój. Będzie Ci wszystko wolno.

 Łatwo Ci mówić. Ty nie istniejesz. Jesteś tylko w mojej głowie.

Nagle usłyszałam głośne trzaśnięcie, więc szybko otworzyłam oczy, uciekając z wyimaginowanego świata. O drzwi opierała się zapłakana Rozalia, obie dłonie wciąż trzymając na klamce. Trwało to kilka sekund, po czym osunęła się na podłogę i zaniosła jeszcze głośniejszym szlochem. Ręce złożyła jak do modlitwy i przyłożyła do czoła. Oczy miała zamknięte, więc pewnie mnie nie zauważyła. Poza tym, były też opuchnięte i całe czerwone. Nie miała na twarzy nawet grama makijażu. To już mnie nieco bardziej zaniepokoiło, bo ona zawsze się malowała. Nawet jak miała wolny dzień, który zamierzała spędzić sama w domu, na oglądaniu filmów. Cicho wyjęłam z opakowania chusteczkę, po czym wstałam i podeszłam do niej. Gdy przy niej kucnęłam, chwilę się zawahałam. Owinęłam jednak materiał dookoła palca wskazującego i powoli zaczęłam wycierać jej załzawiony policzek. Jej reakcja była natychmiastowa. Złapała mnie za nadgarstek i wciąż nie podnosząc powiek, warknęła.

-Kto to?

Wzięłam głębszy oddech.

-To ja- Szepnęłam z nadzieją, że nie będę musiała dalej mówić.

-Raven?-spytała białowłosa zdławionym głosem, na co mruknęłam ciche 'mhm'.

Przyciągnęła swoją dłoń z powrotem do siebie, a ja kontynuowałam przerwane osuszanie jej twarzy. To była typowa syzyfowa praca, bo dziewczyna wciąż wylewała z siebie dwa wodospady łez. Po paru minutach dałam za wygraną i wyrzuciłam rozpadającą się chustkę gdzieś w kąt. Zamiast tego złapałam ją za łokcie i powoli pomogłam jej przejść na schody, na których po chwili usiadłyśmy. Nie było sensu pytać ją, co się stało, bo prędzej czy później i tak by mi wszystko opowiedziała. Co do tego miałam stuprocentową pewność. Mówiła mi wszystko, niezależnie jak bardzo intymne to było i czy miałam ochotę ją słuchać, a przeważnie nie miałam ochoty.

Oparła głowę o moje ramię i zakryła całą twarz dłońmi. W głowie miałam totalną pustkę, więc przez pierwsze kilka sekund nie miałam pojęcia jak zareagować. Dopiero, gdy jej drżenie nasiliło się na tyle, że czułam je prawie całym ciałem,  położyłam jej dłoń na plecach i zamykając oczy, zaczęłam po nich głaskać.

Nie wiem ile tak siedziałyśmy, może z pół godziny, kiedy drzwi się otworzyły z przeraźliwym zgrzytem, jakby zawiasy miały za sekundę się poddać. Wciąż nie podnosząc powiek, po okropnym trzaśnięciu wnioskowałam, że to może Lucas lub Kastiel. Jakie było moje zdziwienie, gdy usłyszałam wściekły głos Lysandra w pytaniu "Możesz na chwilę wyjść?". Nie mogąc uwierzyć jednemu zmysłowi, otworzyłam oczy. Białowłosy był zdecydowanie bardziej ogarnięty od Rozalii, jednak glany na nogach miał źle zasznurowane, a kilka guzików czerwonej, flanelowej koszuli było niedopięte. Miał kamienny wyraz twarzy, jednak w jego oczach widać było gniew. Jeszcze nigdy nie widziałam go w takim stanie, nawet wtedy, gdy opowiedziałam mu, jak Luke mnie uderzył.

-Nie, niech zostanie- Warknęła Rozalia, łapiąc mnie za dłoń, którą trzymałam na swoim kolanie.

Po precyzji z jaką to zrobiła i po tonie jej głosu, stwierdziłam, że musiała już otworzyć oczy i mierzyć białowłosego spojrzeniem z półki tych, których nie powstydziłaby się nawet Meduza. Lysander splótł dłonie i przyłożył do brody, po czym oparł się o ścianę. Ewidentnie walczył ze sobą, by nie wybuchnąć. Wziął głęboki oddech, po czym powoli zaczął mówić, szukając najlepiej oddających jego myśl słów, by jednocześnie nie pogorszyć samopoczucia Rozalii na tyle, że sklęła by go i zaczęła wrzeszczeć, żeby szedł do diabła. Cała się trzęsła, więc granica między tymi dwoma stanami była niesamowicie cienka, a jedno źle wyważone słowo mogło sprawić, że zostanie ona przekroczona.
-Czy mógłbym wiedzieć, dlaczego odeszłaś od Leo?- Wycedził w końcu.

Moment. Czekaj. Co?! Odkąd tylko ich poznałam wydawali się idealną parą. Wcale się nie kłócili, prawie co weekend chodzili na randki, nawet noce często spędzali razem. Te cztery lata ich dzielące wydawały się nie istnieć. Nawet patrzyli się na siebie z autentyczną miłością. Tak szczerą, że nawet najlepsi aktorzy po wielu godzinach ćwiczeń nie byliby w stanie jej zagrać. Pierwszy raz widziałam, by dwoje ludzi się tak dobrało.

-To ten szczur ci nie powiedział?- Odparła pytaniem na pytanie Rozalia, mimo niesamowitego jadu, siląc się na jak najspokojniejszy ton.

Do czego musiało między nimi dojść, że była ona aż tak wściekła? Teraz i ja zaczęłam się trząść z obawy o bliski wybuch złości białowłosej.

-Chciałbym. Odkąd tylko od ciebie wrócił, powiedział tylko to. Cały czas siedzi na tarasie i bez opamiętania katuje mój worek treningowy. Jeśli się nie uspokoi, to za parę godzin  już nie będę miał na czym trenować.

Rozalia wbiła paznokcie w wnętrze mojej dłoni. Wzięła głębszy oddech i zebrała w sobie cały jad, na jaki byłą ją stać, po czym cisnęła nim w Lysandra, wybijając go z szyku, który od początku wymiany zdań utrzymywał. Wstrzymałam oddech. Czas jakby na chwilę się zatrzymał.

-Zostawiłam go, bo mnie zdradził. I nawet nie próbował zaprzeczać- Wysyczała  tak jadowitym i zarazem zimnym głosem, że poczułam jak wzdłuż mojego kręgosłupa przebiega lodowaty dreszcz.