Rozdział 40 "Kolejne pół roku leczenia"

~~~

-Skąd go znasz?- Odezwała się w końcu białowłosa, gdy szok wywołany niespodziewaną informacją trochę przeszedł.
-Kumplował się z moim bratem. Był w sumie jedyną normalną osobą w ich porąbanym towarzystwie- Odparłam, na co Rozalia dziwnie zachichotała.
-On normalny? O błagam cię. To jest debil jakich mało- Nie przestawała się śmiać.
-Może, ale przynajmniej on jeden nie upijał się do nieprzytomności i nie ćpał- Wzruszyłam ramionami.
Białowłosa wykrzywiła twarz w grymasie, jakby intensywnie się nad czymś zastanawiała i przez chwilę powstrzymywała się przed powiedzeniem czegoś, ale po w końcu pękła.
-W jakim ty towarzystwie się wychowałaś?!- Niemal krzyknęła, opierając się o ścianę, na co tym razem ja się zaśmiałam.
-Krótko mówiąc: chorym.
-Rozwiniesz to trochę?- Parsknęła.
Przeczesałam palcami grzywkę i zaczęłam powoli opowiadać, robiąc co chwilę przerwy na ustabilizowanie oddechu.
-James wraz z początkiem gimnazjum zaczął dealować, a potem i ćpać, ja byłam wtedy w piątej klasie. Przez nieco ponad trzy lata go kryłam, a twój brat mi w tym pomagał. Straciłam siłę do tego, gdy przez ten szajs zmarła moja przyjaciółka, Elaine. Miałyśmy wtedy po czternaście lat, planowałyśmy wiele różnych rzeczy, a ona szczególnie upodobała sobie, żeby spróbować w życiu wszystkiego. Miał być to tylko raz, jeden głupi raz. I jak szybko się zaczęło, tak szybko się skończyło, tylko uzależnienie zabrało ze sobą i życie. Ja byłam wtedy dosłownie o włos od załamania nerwowego i przez kolejnych parę miesięcy, to w sumie tylko Isaac utrzymywał mnie przy życiu. Kentina i Emily to ja sama odsyłałam za każdym razem, kłamiąc w żywe oczy, że jest okej, że nic mi nie jest. Z naszej trójki to ja zawsze najbardziej wszystko przeżywałam. Po tygodniu od jej śmierci w końcu wyszłam do parku i znalazłam w nim nieprzytomnego Jamesa. Miałam już tego wszystkiego dość i zrobiłam wszystko co tylko mogłam wtedy zrobić, by wywieźli go na odwyk. Następnego dnia jeden jego kumpel w ramach czegoś w rodzaju zemsty, dość dotkliwie mnie pobił. Kilka miesięcy spędziłam w szpitalu, w tym pierwsze dwa na OIOM'ie. Później mój stan fizyczny się poprawił, ale za to z moją psychiką było krucho. Kolejne pół roku leczenia.
Skończyłam mówić po kilku minutach, a Rozalia nadal milczała.
Drzewa za oknem poruszały się w nierówny takt wiatru, co chwilę przechylając ku sobie nawzajem szczupłe gałęzie okryte płaszczem z liści.
-Dobra, miałaś naprawdę porąbane życie, ale ja już się postaram, żeby nabrało z powrotem barw innych niż czerń i szarość- Powiedziała, szybko wstając i uśmiechając się podejrzanie.
-Co ty planujesz?- Mruknęłam z lekkim zaniepokojeniem, na co ona pokazała jeszcze szerszą panoramę swoich zębów.
-Aaa, albo nie, nieważne. Dowiesz się w swoim czasie- Rzuciła, biegnąc w stronę biurka i energicznie czegoś na nim szukając.
Po chwili przerzucania papierów i jakichś śmieci wybiegła z pokoju przeglądając komórkę.
-Za chwilę wrócę- Niemal krzyknęła mijając drzwi, po czym zniknęła za ścianą.
Chyba do kogoś zadzwoniła bo dobiegały mnie urywki jej rozmowy.
-Tak, ...chaj, mam do...wę. ...rócie to chodzi o ....pomó.. z przyw... ary... ycie. Nie, ...wiem, sama ci ..., jak będzie .... Dob...czę, bo na ...ka.
Potem dobiegł mnie stukot szpilek o schody i krzyki białowłosej. Kurde. Wyszłam z pokoju i starając się nie zgubić, zaczęłam szukać drogi na dół. Po kilku minutach błądzenia po labiryncie korytarzy, gdy mijałam zakręt wpadłam na Isaaca'a, w wyraźnie dobrym humorze.
-Tak w sumie...to całkiem miło cię widzieć, Phoenix- Zaśmiał się.

-Ciebie też,  Samaelu- Odpowiedziałam lekkim uśmiechem.