Prolog

~~~~

Jeszcze raz rzuciłam okiem na dom. Mój dom w którym spędziłam całe życie. I co? I mam się z nim teraz rozstać, tak? Ze wszystkimi wspomnieniami, pamiątkami. W oku zakręciła mi się łza. Natychmiast starłam ją wierzchem dłoni. Choć chyba jednak za wolno,  bo mama ją zauważyła.

-Skarbie. Nie płacz. W liceum spędzisz tylko trzy lata. Zobaczysz jak to wszystko szybko zleci. Zamieszkasz z ciocią i kuzynem. Będzie dobrze. Odwiedzimy cię za jakiś czas. A teraz, gdy wakacje się już kończą, zadomowisz się, za klimatyzujesz. - podeszła do mnie i przytuliła

-Tak, wiem-odparłam cicho

-Poznasz tam dużo fajnych i pozytywnych osób. Zapomnisz, żeby  tęsknić.

-Chciałabym, ale wątpię, że dam rade- spróbowałam się uśmiechnąć
Podjechała taksówka. Tata włożył do niej wszystkie moje bagaże, choć nie było ich dużo. Jedna walizka z ubraniami, jedna torba z butami, mała kosmetyczka, teczka z laptopem i torba z rolkami. Potrzebniejsze rzeczy takie jak słuchawki, komórka, chusteczki czy portfel schowałam do kostki.

-Nie bierzesz zeszytów?- obruszyła się mama

-Jakich zeszytów? Zeszyty do szkoły kupię już w mieście- zdziwiłam się

-Nie ważne-skwitował tata po czym usłyszałam jego próbę szeptania do niej- Spakowałem jej je. Tam gdzie akurat było miejsce.

Otworzyłam drzwi do auta i wrzuciłam torbę. Już chciałam wsiadać, ale usłyszałam jeszcze jak ktoś krzyczy moje imię.

-Rav! Raven! Stój! Czekaj!

Odwróciłam się i zobaczyłam biegnącą na szpilkach Emily. Rozczulił mnie ten widok i już chciałam coś powiedzieć, gdy za nią tak znikąd pojawił się Ken. Podbiegli do mnie i prawie przewracając przytulili. 

-Jeśli myślałaś, że dam ci wyjechać bez pożegnania to się grubo pomyliłaś-powiedziała łamiąc mi przy okazji kilka żeber.

-Wieem, ja... Po prostu chciałam tego uniknąć. Bo ten... No wiecie. Będę tęsknić-  wyszeptałam czując spływające po policzkach łzy

-Też będziemy tęsknić. I zapewne ciągle będziemy się kłócić kto bardziej. Ale trudno- dodał Ken. 

Pogłaskałam go po włosach. Sięgał mi raptem do podbródka choć sama miałam niecałe metr sześćdziesiąt, ale naprawdę bardzo go lubiłam. A Emily była ode mnie wyższa o głowę nawet bez szpilek. Świetnie się nimi dogadywałam. Byli dla mnie jak brat i siostra. Kochani i najlepsi. Zawsze nierozłączni.

Puścili mnie sięgnęli do kieszeni, wyjmując z nich małe pudełeczka.

-Pamiętasz jak robiliśmy bransoletki z koralików i kawałków metalu?-zaczęła Emily

-Oczywiście, jak mogłabym zapomnieć- powiedziałam wyciągając w jej stronę prawy nadgarstek. Wisiał na nim podwójnie okręcony łańcuszek z kilkoma czaszkami i jednym serduszkiem, a także dwoma charmsami: znakiem Ying-Yang i koniczynką.

-Więc my mamy coś dla ciebie, żebyś o nas nigdy nie zapomniała-skończył za nią chłopak

Jednocześnie otworzyli swoje pudełeczka. Ken wyjął z niego charmsa w kształcie ciasteczka, a Emily w kształcie tęczy. Przypięli je do łańcuszka i powtórnie mnie przytulili. Boże, jak ja bez nich wytrzymam. A jeszcze dwa tygodnie do końca wakacji.

-Kocham was ludzie-wychlipałam przez łzy

-My ciebie też-odpowiedzieli jednocześnie

-I nie próbuj sobie czegoś zrobić, bo nie zawaham się wysłać cie na prawdziwe długie leczenie-dodała Emily

Puścili mnie i łaskawie pozwolili wejść do taksówki. Ruszyliśmy. Tak długo jak mogłam, machałam im przez tylną szybę w aucie, a gdy straciłam ich z widoku sięgnęłam po chusteczki, po czym wytarłam oczy i twarz, zmywając cały tusz do rzęs i korektor.

~~~~

Jeśli dotrwałeś do końca tych wypocin:

Komentuj! To nie jest długo a zawsze miło poczytać, nawet hejty :)